Του Α. Πετρόπουλου
Στο νέο επικαιροποιημένο Μνημόνιο Νο4, υπάρχει δέσμευση για παρεμβάσεις μέχρι τον Ιούλιο ώστε να επιτευχθεί «μεγαλύτερη μισθοδοτική ευελιξία» στις επιχειρήσεις. Σε αυτό το πλαίσιο έχει ιδιαίτερη σημασία η προχθεσινή παρέμβαση της Κομισιόν που αναφερόμενη ειδικά στην Ελλάδα, προαναγγέλλει το "τέλος των συλλογικών συμβάσεων" και την αντικατάστασή τους με ρύθμιση των κατώτερων αποδοχών σε επίπεδο επιχείρησης. Η πρωτοφανής και πρωτόγνωρη αυτή παρέμβαση έρχεται να εξειδικεύσει με σαφήνεια τις μνημονιακές κατευθύνσεις της τρόικας και συνοδεύεται για πρώτη φορά στην ιστορία της Ευρώπης από ανοιχτή και σκληρή επίθεση στα συνδικάτα.
Ωστόσο τόσο η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων με συνοπτικές διαδικασίες, όσο και τα μέτρα που αφορούν στη διευθέτηση του χρόνου εργασίας ακόμη και σε ετήσια βάση, στην περαιτέρω μείωση του κόστους των υπερωριών, καθώς και τη δυνατότητα διακοπής των συμβάσεων ορισμένου χρόνου, πριν από τη λήξη τους, χωρίς την καταβολή αποζημίωσης, γίνεται κατανοητό ότι δεν περιορίζονται στον αμιγώς ιδιωτικό τομέα, όπου άλλωστε το τελευταίο εξάμηνο οι κλαδικές συμβάσεις έχουν σταματήσει να ισχύουν και οι ατομικές συμβάσεις εργασίας επιβάλλονται σταδιακά με το εκβιαστικό δίλημμα των απολύσεων. Επεκτείνονται, και αυτό εξειδικεύει το 4ο Μνημόνιο, και στους κλάδους των ΔΕΚΟ και των τραπεζών. Ήδη οι τραπεζοϋπάλληλοι τίθενται "υπό καθεστώς ιδιωτικού τομέα", όπως εύσχημα βαφτίζεται η κατάργηση των Κανονισμών Εργασίας, ακόμα και αυτών που ισχύουν στις αμιγώς ιδιωτικές τράπεζες, οδηγώντας όχι μόνο σε μείωση μισθών, αλλά και σε αθρόες απολύσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.